เพื่อน.. คือคนแปลกหน้าคนแรก... ที่ทำให้เรารู้จักความรัก นอกเหนือจากคนในครอบครัว.. ที่เรารักกันมาตั้งแต่เกิด
เพื่อน.. โผล่หัวมาตอนโต... เป็นใครไม่รู้.. แล้วจู่ๆ วัน1เราก็รักมันได้ ฉันมองความรักเพื่อน.. เป็นความรักที่น่าเคารพยกย่อง แต่ต้องเป็นเพื่อนแท้ด้วยนะ.. เพื่อน.. จะรักกันแบบพอดีๆ ไม่หวง.. ไม่หึง.ไม่ต้องการอะไรตอบแทน.. เรารักกันสบายๆ มีปัญหาปรึกษากัน.มีเรื่องเดือดร้อนช่วยกัน.. มีอะไรไม่สบายใจปรับทุกข์กัน แต่ในขณะเดียวกันต่างคนต่างก็มีโลกเป็นของตัวเอง เธอมีแฟนฉันไม่ว่า.. เธอสนุกของเธอไป.. เราต่างยินดีในความสุขของกันและกัน ไม่ต้องมาเจอกัน... ก็ยังห่วงกัน.. ยังคิดถึงกัน ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบอยู่เสมอ ถ้ามั่นใจว่าเจอเพื่อนแท้แล้ว.. เชื่อเถอะว่า.. ไม่ว่าเราจะห่างกันอย่างไร.. เราจะคิดถึงกัน และเราจะไม่มีวันเลิกคบกัน.. เพราะเธอไปมีเพื่อนใหม่.. ต่างฝ่ายต่างมีเพื่อนใหม่.. ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้... มันเป็นความรักที่ไม่มีเงื่อนไข คนบางคนบอกว่า.. คุยกับเพื่อนได้ทุกเรื่อง.. แต่คุยกับแฟน.. กับพ่อแม่ได้บางเรื่อง นี่แหละ.. ที่มันเป็นความรักที่ประหลาด... แต่งดงาม มันมีความเข้าใจ.. ไว้ใจ .. เชื่อใจ.. ในจุดสมดุล ....
แล้วคุณนายล่ะ คิดเหมือนเราหรือเปล่า...แล้ววันนี้นายมีเพื่อนแท้แล้วหรือยัง......
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น